Ironman Hawaii 2012

Voor de 2de maal stond ik hier aan de start. In 2010 was ik tevreden met een 408ste plaats overall in 9u56. Maar ik wilde deze keer zeker beter doen. Hanne & Tuur waren er ditmaal bij en dit zorgde er toch voor dat ik wat relaxer was. De week vooraf stonden er toch nog wat trainingen op het programma en ook Sophie had nog een druk trainingsprogramma. Lore, Kurt & Jelle zorgden echter voor een superondersteuning, thanks!

Dat ik in 2010 alles al eens had meegemaakt, zorgde toch voor wat meer rust de dagen voor en de morgen van de wedstrijd. Ik wist perfect wat me te doen stond. Ik ging op tijd in het water om de drukte te vermijden en een goede positie te kiezen. In 2010 lag ik rechts en had ik de eerste 2km niet echt kunnen zwemmen, eerder klappen incasseren en uitdelen. Nu lag ik bijna helemaal links. 15' watertrappelen vooraleer de start werd gegeven en mannen en vrouwen op surfplanken die iedereen op één lijn trachtten te krijgen. Vooraleer het startschot werd gegeven was er plotseling een geluid door de boxen die door een aantal werd geïnterpreteerd als startschot. Er vertrokken er een aantal, dan ook maar vertrekken zeker vooraleer ik door 2000 man werd overzwommen...

Ik vond onmiddellijk een mooi ritme en kon door regelmatig vooruit te kijken continu de ruimte opzoeken. Aan het keerpunt werd het weer wat drummen met een paar stampen in mijn gezicht, maar daarna liep alles weer vlotter. Na 1u04 kwam ik uit het water in 530ste positie. Tja, het zijn hier geen kakkebroeken die aan de start staan. 
Het fietsen voelde onmiddellijk vlot aan met kracht en souplesse in de benen. Ik haalde continu in, al was het constant oppassen om geen straftijd te krijgen, want in het begin is het erg druk. Binnen de 5' komt er 300 man uit het water. Na een 30-tal km komt er dan wat meer ruimte. Focussen, niet laten verleiden om te snel te gaan, goed eten en drinken. Ik bleef inhalen. Tot aan 65 km zat de wind schuin in het voordeel. Daar stonden ook de supporters en die gaven me wat tijden door op andere belgen. Maar mijn eigen tempo blijven rijden was de boodschap. 

Richting Hawi was er meer en meer wind en werd het harder en harder trappen. Maar het ging nog altijd vlot, de benen bleven goed voelen. Ondertussen kwamen de pro's naar beneden die 30' eerder gestart waren. Den Bink lag daar samen aan kop met Kienle, verder gevolgd door een groep met Fré Van Lierde. Na het keerpunt in Hawi (95km) was er eerst een snel stuk (afdaling met wind in de rug) met snelheden continu boven de 60km/u en nu en dan een windstoot die me wat verplaatste. Ik begon wel stillekes aan wat last te krijgen van de maag. De ingenomen gel kwam weer naar boven met nu en dan overgeven. Rustig blijven, efkes geen voeding innemen en trachten water te drinken. De benen bleven gelukkig goed voelen als was mijn hartslag wel wat lager. Na een uur voelde mijn maag weer wat beter aan en kon ik weer de nodige voeding innemen. 
De laatste 50km waren continu tegen wind. Na 130km begin je dan toch wat de benen te voelen, maar ik kon krachtig blijven fietsen. Dit stuk was vooral mentaal zwaar, op geen enkel moment kon je recupereren. Het werd ondertussen ook warmer en warmer. Continu drinken en afkoelen was de boodschap. Vooraleer af te slaan naar de wisselzone zag ik voor mij de helikopter met de leider in het lopen, yes den Bink aan kop. Maar nu verder concentreren op mijn eigen wedstrijd...
Na 5u04 kwam ik het fietsenpark binnen als 180ste. Zeer tevreden met de fietsprestatie, maar nu begon het pas. Tijdens de wissel nog efkes een sanitaire stop en dan beginnen aan een loodzware marathon. De benen voelden redelijk aan maar het was wel enorm warm. Na een 4-tal km bij een lichte helling, plotseling geen al te best gevoel in de quadriceps, lap kramp. Stoppen en de kramp er wat proberen uit te masseren, lichtjes proberen te wandelen maar de kramp ging niet weg. Dan maar proberen te stretchen met de steun van een enthousiaste toeschouwer. De kramp ging weg en ik kon weer verder. Het was echt wel enorm warm en geen zuchtje wind. Aan iedere bevoorrading goed trachten te drinken en voeding op te nemen. Met een uur geen voeding te hebben opgenomen tijdens het fietsen voelde ik wel dat ik in het lopen meer energie moest opnemen. Na 8km lag het keerpunt op Ali'i Drive, ik kreeg het warmer en warmer. Afkoelen lukte niet echt meer met wat ze aanreikten tijdens de bevoorradingen. 

Toen ik na 16km weer passeerde in Kailua bij de supporters voelde ik me als een slappe vod. Ik had het gevoel dat ik ieder moment ineen kon stuiken. Dan maar trachten helder te blijven denken en mijn strategie aanpassen. Bij iedere bevoorrading stopte ik en nam ik in plaats van een beker water een fles water waarvan ik zoveel mogelijk dronk en de rest over mij goot om af te koelen en verder dronk ik zoveel mogelijk cola. Het werkte, en op de Queen-K begon ik me weer wat beter te voelen. Bij iedere bevoorrading dezelfde tactiek en na een tijdje liep ik weer door de bevoorrading met op voorhand te roepen 'BOTTLE OF WATER!'. 
De weg naar Energy Lab bleef maar duren, maar aan het keerpunt in Energy Lab wist ik dat ik de wedstrijd goed ging uitdoen. In de terugweg van Energy Lab kruiste ik nog heel wat belgen. Ik trachtte mezelf continu op te peppen met vanalles en nog wat. Blijven gaan, ik was er bijna, al duurde die 'bijna' toch wat te lang naar mij goesting. Eenmaal terug in Kailua moesten we nog een blokje rond lopen waar de supporters stonden, zalig met de kids erbij, echt kicken. Nog efkes een versnelling inzetten zodat ik de laatste honderden meters alleen kon afleggen. In 2010 waren er me nog 2 strevers voorbij gespurt. Het was echt genieten. Enorm tevreden met het behaalde resultaat kwam ik over de meet. Ik werd 188ste. Mijn marathon van 3u25 was niet echt snel, maar toch genoeg om stand te houden. Het was dus zwaar voor iedereen. 

De eindtijd van 9u41 was duidelijk beter dan in 2010 en dit in toch wel zwaardere omstandigheden.
Na 2010 ben ik blijven zoeken naar de problemen die ik had met mijn bekken. Ik heb mijn voeding aangepast, fietspositie geoptimaliseerd, stabilisatie-oefeningen, osteopaat, kiné, ... Dit is vooral ten goede van mijn fietsen gekomen. Ik train nu zelfs wat minder dan in 2010 maar de kwaliteit is nu hoger. Bedankt aan iedereen die me hierin gesteund heeft en zeker ook het PeakLevel-team.

Een dikke proficiat ook aan alle Belgen. Als je ziet met hoeveel we hier aan de start staan voor zo een klein landje, hoe iedereen hier presteert en dan nog als kers op de taart weer ééntje op het podium, chapeau!

Thanks voor alle berichten!

Ironman Hawaii 2012 - voorbeschouwing

In mijn eerste volledige triatlon in Neerpelt werd ik 2de in 9u08. Een onverhoopt resultaat die me wel duidelijk maakte dat de volledige afstand op mijn lijf geschreven was.
In 2010 startte ik dan in de Ironman van Nice. Maanden hard trainen zorgden voor een 25ste plaats overall en een 4de in mijn categorie. Het slot voor Hawaï was binnen . Die maanden hard trainen zorgden er wel voor dat ik er mentaal en fysiek doorzat. Goed rusten en dan toch trachten de conditie weer op te bouwen richting Hawaï. Mijn eerste Ironman Hawaï was niet echt een topprestatie, maar ik had wel ten volle genoten. Dit smaakte naar meer.
2011 was een overgangsjaar voor mij. Ik moest toch wat bekomen van die 2 volledige triatlons en Sophie startte haar eerste jaar als pro-atlete wat heel wat energie kostte om dit te realiseren. Maar ja als atleet, begint het op een bepaald moment toch te kriebelen en Ironman Regensburg was mijn volgende doel. Ik had niet de voorbereiding als voor Ironman Nice, maar stond wel weer met de nodige ambitie aan de start. Ik werd 33ste en terug 4de in mijn categorie. Mijn 2de Hawaii-slot was binnen. Maar we beslisten om niet te gaan wegens het drukke programma van Sophie en de niet te onderschatten kostprijs. 

In 2012 had ik dan wel weer Hawaii-ambities. Samen met 2 van mijn atleten (Ruben en Jan) was ik ingeschreven in de Ironman van Zürich.
Met 2010 in mijn achterhoofd besliste ik om 2012 anders in te delen zodat ik bij selectie voor Hawaï nog wat energie over had om daar goed te presteren. Wegens een voetblessure kon ik richting Ironman Zürich niet echt veel lopen, dan maar wat meer de focus op het fietsen leggen. De laatste weken voor Zürich begon het lopen ook terug wat vlotter te gaan waardoor ik er dus wel vertrouwen in had. Het zwemmen ging vlot zonder forceren. Ook het fietsen was OK. Ik kwam als 10de binnen in mijn categorie M35-39. Gezien er maar 6 Hawaï-slots waren, moest ik toch wat opschuiven in de marathon. Het was weer eentje op karakter. Echt vlot ging het nooit, maar ik kon wel een bepaald tempo blijven lopen. Met een sterke laatste ronde eindigde ik uiteindelijk als 5de in mijn categorie en kwam ik 30ste overall binnen. Het Hawaï-slot was binnen. 

De weken na de wedstrijd voelde ik me nog goed en zag ik het volledig zitten richting Hawaï. Een paar voorbereidingswedstrijden scherpten dat vertrouwen nog aan. In de kwarttriatlon van Ieper werd ik in tropische omstandigheden 9de en de week erna in de halve triatlon van Gravelines 6de. Daarna werkte ik nog een aantal goede trainingsweken af en zo zijn we er nu klaar voor.

In 2010 deed ik er 9u56 over, 408ste in totaal en 88ste in mijn categorie. Doel voor mij is om duidelijk beter te doen in de 3 disciplines! In de wedstrijd hoop ik over goeie benen te beschikken zodat ik me volledig kan geven en kan strijden tot het uiterste.

De voorbereiding hier in Hawaii verliep vlot, de jetlag verteren was de eerste dagen iets moeilijker maar we gaan er volledig voor.
De supporters zijn alvast massaal aanwezig :-). Hanne, Tuur, Sophie, Lore, Kurt en Jelle gaan er ook volledig voor.
De wedstrijd is zaterdag te volgen op ironman.com.
De pro mannen starten om 6u30, de pro dames starten om 6u35, de age-groupers om 7u. Met de 12u uurverschil kunnen jullie het dus volgen vanaf zaterdagavond 18u30. De 'diehards' mogen dus een nachtje doortrekken voor de verkiezingen! Mijn startnummer is 1479.

Ironman Hawaii 2010

Goed geslapen, content dat de wedstrijddag er eindelijk was en de sfeer 's morgens bij de start was fantastisch. De zwemstart tussen 1800 gemotiveerde atleten was chaotisch, niet echt goed vertrokken, een paar kloppen en stampen te verwerken gekregen maar rustig gebleven. Opschuiven kon echter niet meer, voor mij en naast mij was er echt geen plaats. Dan maar een hetzelfde tempo blijven zwemmen om na 1u05 voet aan wal te zetten (positie 572). Dan de vélo op. Wat gesukkel om in mijn schoenen te geraken om dan te vertrekken voor 180km in een verschroeiende hitte, gene meter vlakke banen en een wind die serieus is opgekomen tijdens de wedstrijd. 

Ongeloofelijk met hoeveel atleten we samen reden in het begin, maar hoe langer we reden hoe meer plaats er kwam, ik voelde me goed, maar kon wel niet echt doorduwen. Met volle teugen genoten van het fietsen en de ambiance en met grote ogen gekeken hoe de pro's ons kruisten met Marino in 3de positie! Na 5u20 fietsen kwam ik binnen in positie 592. Tja tis hier geen koerske rond de kerk ;-)

Op het einde van het fietsen zag ik ondertussen hoe Macca vlot op kop lag en Marino nog altijd in 3de positie. Het lopen begon met een stevige beklimming, dus rustig aan in het tempo komen. Het voelde net als het fietsen goed aan, maar niet super. In tegenstelling tot mijn vorige 2 volledige triatlons was ik wel nog fris in het kopke en kon ik bij het kruisen de vele Belgen aanmoedigen. 
Na een sanitaire stop (tja het moest er ne keer van komen), zette ik mijn weg verder richting Energy Lab. Samen lopend met een 50-jarige Brit, die zich naar eigen zeggen aan km 21 echt wel 50 begon te voelen, mag wel zeker, RESPECT! Bij het uitlopen van Energy Lab (km 30) begon ik het echt moeilijk te krijgen, dan maar wat motivatie zoeken. Denken aan de kids, denken aan mijn mijn weddenschap met Kurt (tja dat zat er niet in vandaag, sorry Lore) en aan de eindtijd. Als ik de laatse 12km (weer gene meter vlak) aan 13km/u kon lopen, dan zat een tijd onder de 10u er wel nog in. Efkes de pijngrens weer verleggen en weg waren we. De laatste 2km waren genieten en afzien tegelijkertijd, het enthousiasme van de supporters en vrijwilligers (5000 man/vrouw van over gans de wereld) is hier echt wel immens. 

Emoties kwamen naar boven, 400m handjes klappen en dan over de meet ("You're an Ironman"). 
Dolgelukkig kwam ik over de meet in een tijd van 9u56 en een marathon van 3u22. Hiermee werd ik 408ste overall en 88ste in mijn categorie M30-34. Tja voor een topprestatie zal ik nog ne keer moeten terugkomen en nog heel wat sterker!

Proficiat trouwens aan alle Belgen die het allemaal weer heel goed gedaan hebben, met als uitschieter de 3de plaats van den Bink.
Bedankt aan iedereen die ons gesteund heeft, het was een schitterende ervaring, en ja ik heb de smaak te pakken, maar het zal niet voor volgend jaar zijn.

Groeten,

Karl

Ironman Nice, 2de geslaagde volledige triatlon

Trainen voor een volledige triatlon, ik vind het nog altijd heel plezant. In vergelijking met vorig jaar zijn de kilometers nog wat opgedreven en ik voel heel goed dat ik deze beter verteer (trainingseffect noemen ze dat zeker :-). Al de geplande trainingen heb ik uitgevoerd (goe voor de moral), de voorbereidingswedstrijden waren in orde (met o.a. 16de plaats op BK 1/2 te Leuven), Phie deed het zeer goe (ook goe voor mijne moral), mijn gezondheid was ook ok, alleen wat meer slaap kon ik wel gebruiken. Dus met deze gedachten hoopte ik op een goede Ironman. In mijn achterhoofd zat een tijd van 9u30. Voor diegene die de Ironman in Nice niet kennen, de tijden zijn daar altijd wat trager dan in de andere Ironmans - het is daar namelijk klimmen geblazen!
De woensdag met de wagen vertrokken naar Nice samen met Phie, Lore & Kurt. De donderdag wat gelopen op de Promenade en wat gezwommen in het zeetje. De vrijdag hebben we het fietsparcours verkend met de wagen. Op het kaartje van de organisatie stonden heel wat stukken als vlak aangegeven (die mannen hebben duidelijk nog nie langs de Schelde gereden), vlak gaat daar nog zeker 2% omhoog, da wil zeggen stoempen. Wel een zalig mooi parcours (ik heb er zelfs van genoten tijdens de wedstrijd :-). De laatste technische afdalingen heb ik samen met Kurt gefietst terwijl de vrouwtjes een terrasje deden. De benen waren goed ;-) De dag voor de wedstrijd vooral op mijne rug gelegen en wat gelezen, dan 's avonds mijn fiets binnen gedaan waar efkes stress aan te pas kwam (voorrem blokkeerde weer, een vriendelijke hollandse shimano-mecanieker loste dat vlot op). Dan op tijd in mijn bed en 's morgens om 4u wakker, vol energie (vraag maar aan Phie!).

De wedstrijd dan. Ik zette mij vooraan in het snelste vak naast de pro's. Eens de knal gegeven was, twee pijnlijke passen op de strandstenen en dan het water induiken. Ik was goed weg, die naast mij deed wat moeilijk, efkes duwke geven (sorry man) en weg was ik. Continu vlot gezwommen (in de zee zwemmen vind ik echt zalig) en op het strand aangekomen in een kleine 57' op een 55ste plaats (11de cat. M30-34).
De eerste 15km waren vlak en tegen wind maar gingen vlot, eigen tempo opzoeken, vliegenmachienen laten vliegen (die zien we later wel terug), genoeg drinken en eten, en op naar de 1ste steile klim. Van km 20 tot 50 bleef het lichtjes stijgen en kwamen heel wat mannen voorbij (eigenlijk hoofdzakelijk mannen uit mijn leeftijdscategorie), ook Tine Deckers kwam me voorbij. Kilometer 50 tot 70 waren echt mijn ding, rond de 5% klimmen, waar ik mooi op souplesse kon rijden en heel wat triatleten kon voorbij rijden. 
Daarna was het hoofdzakelijk afdalen met nu en dan nog een klimmetje, kwestie van de benen soepel te houden. Eén stuk dienden we 5km heen en 5km terug te rijden zodat ik goed mijn positie kon inschatten, het zat nog altijd goed. Op de technische afdalingen nam ik geen risico's maar er vlamden me er ook weinig voorbij. Goed aan het afdalen, dacht ik. Tot er me eentje voorbij vlamde, madame Deckers, wat ging die hard! Ze nam nog bijna 8' op me en haar laatste 60km waren bijna even snel als de beste mannelijke fietser en latere winnaar, Zamora.
De laatste 15km waren vlak tegen wind en dat ging niet meer al te vlot, weinig kracht, rustig blijven en niets forceren was het motto, mijn favoriet onderdeel kwam er aan. Toen ik na het zwemmen naar mijn fiets liep, voelde dat heel goed aan, ik was dus gerust, uhum uhum.

Ik stapte van mijn fiets in 41ste positie (9de cat. M30-34) en een tijd van 9u30 zat er nog altijd in. Het lopen in de wisselzone was licht problematisch (ik bleef kalm, het komt wel los), nog een korte plaspauze (blijkt een gewoonte van mij) en dan weg voor 4 keer 5,25km op de Promenade richting de luchthaven en 5,25km terug en dit in de blakende zon. Het liep niet echt vlot, mijn snelheid was OK (eerste 5,25km à 4:06/km) maar mijn hamstrings werkten niet mee en lichamelijk voelde ik me mottig. Maar dat is nu eenmaal een Ironman, die overleef je enkel door te blijven gaan. Dus continu mijn eigen oppeppen was de boodschap. Mijn eerste halve marathon, liep ik verbazingwekkend nog in 1u31 (4:18/km). Mijn positie was niet helemaal duidelijk, Sophie deed haar best om me in te lichten maar er liep al zodanig veel volk op het parcours dat tellen onmogelijk was. Een Ironman wordt gestreden in de laatste 20km, dat was in Nice ook weer het geval. Ik bleef me oppeppen, de aanwezige supporters bleven uiterst enthousiast, Sophie meldde me dat Hanne & Tuur in Oudenaarde aan het meelopen waren, dus ja we bleven gaan. Aan de bevoorradingsposten was het ondertussen vechten om nog al lopend aan een bekertje te geraken, dus de meest galante oplossing was stoppen, bekertje aannemen, al wandelend uitdrinken, nog een bekertje aannemen, weer uitdrinken en wanneer ik uit de bevoorrading was weer lopen. 

Aan 31km zat een tijd van 9u30 er nog in (positie onbekend). Aan km 37 begon het nipt te worden, ondertussen voelde ik met wat beter en waren de hamstrings weer levend (ik had redelijk wat cola & water gedronken en dat deed me duidelijk deugd). Dus net als in Neerpelt zette ik de laatste 5km de turbo aan, afzien geblazen maar het was niet ver meer. Mijn laatste 5,25km (4:17/km) waren mijn op één na snelste van de marathon, enkel de eerste 5,25km waren sneller. Moe gestreden kwam ik met een marathontijd van 3u08 in een totaaltijd van 9u30 over de meet als 25ste en 4de in mijn categorie M30-34. 
Ik ben tevreden over de wedstrijd maar toch kon het met mijn huidige conditie beter. In het fietsen heb ik de 2de helft veel te weinig gedronken. 3 à 4 liter over meer dan 5u is veel te weinig. Ik heb nochtans op iedere bevoorrading water aangenomen maar niet altijd volledig opgedronken (nen ezel noemen ze da zeker).
Trainingspartners Pascal & Bruno hadden hun dagje niet maar deden toch weer een Ironman uit. Niet opgeven, zou ik zeggen, de aanhouder wint!
's Avonds was het efkes bekomen, half pizzaatje eten (meer kreeg ik niet binnen) en dan kijken naar de laatsten die binnen kwamen in een tijd van 16u. Respect maar dat vind ik toch de echte zotten, toen ik aankwam, bleven ze nog toestromen met de fiets om te beginnen met hun marathon, voor velen lijkt me een halve triatlon toch een beter idee om mee te starten...
Ik heb me altijd voorgenomen om, indien mijn gezondheid het toe laat, mijn leven lang te blijven sporten. Als ik op mijn 61ste nog een volledige triatlon zal uitdoen, zal ik al wreed content zijn. Maar wat de 61-jarige Yves Tabarant presteerde in Nice was indrukwekkend, hij werd 63ste algemeen in een tijd van 9u55, de sterkste prestatie van de dag naar mijn aanvoelen!
En dan de day after, de slot allocation voor de Ironman World Championships in Hawaï. Voor mij nooit een doel op zich maar natuurlijk zeer mooi meegenomen. In mijn leeftijdscategorie waren er 5 beschikbare plaatsen, ik was vierde en was er dus zeker bij. De eerste 3 in mijn categorie weigerden hun plaats waardoor ik als eerst in mijn categorie mijn slot kon nemen. 450 euro armer keerde ik terug van de slot allocation. 's Avonds was er nog de 'heroes night', eten tegen de sterren op en de podia, daar had ik wel graag bij gestaan, net niet dus, zal voor een volgende keer zijn!
Enorm bedankt aan alle supporters en voor alle reacties. Waarschijnlijk keer ik volgend jaar terug maar nu eerst Hawaii op 9 oktober!!!
De maand juli ga ik efkes bekomen om er dan vanaf augustus weer in te vliegen.

Groeten,

Karl
Hieronder nog een fotootje van mijn meest vurige supporters.

Limburg226... eerst volledige triatlon

Maanden trainen voor één wedstrijd, een raar gevoel. Meestal train ik voor een periode van wedstrijden waar er dan meestal wel een paar goeie en een paar mindere resultaten tussen zitten. Nu moest het gebeuren op één dag. Maar stress had ik (bijna) niet, ik had alles gedaan wat ik moest doen tijdens de voorbereiding en had me daar eigenlijk zeer goed mee geamuseerd. Mijn fragiel bekken heeft ook quasi niet geprotesteerd met dank aan kine Callewaert en osteo Thomas D'Havé!

We waren al van de vrijdag in Overpelt (op 1km van het gebeuren) waar we zeer goed werden ontvangen door Linda & Ronny. De vrijdagavond reed Sophie nog even het parcours, ikke met de auto erachter, zeer mooi parcours! De zaterdagmorgen nog een kort loopke voor het ontbijt waar ik organisator Mario tegen kwam die me het advies gaf om de eerste ronde in het fietsen rustig aan te doen omdat het fietsparcours niet te onderschatten was. Daarna een serieuze brunch en nog een korte zwemtraining in zwembad Dommelslag. De rest van de dag rust!

De morgen van de wedstrijd had ik er echt zin in. Met een kleine 100 man lagen we klaar aan de start en weg waren we. Ik lag al vlug in 4de positie, Jan De Cock zwom al een eindje voor en net voor mij twee slalommende zwemmers. Ik trachtte mooi rechtdoor te zwemmen waardoor ik na een 1000m bij de zwalpers terecht kwam. Ik bleef daarentegen mooi mijn eigen lijn zwemmen. Uiteindelijk kwam ik als 3de uit het water in een mooie tijd van 55:52. Een rustige wissel en dan de fiets op waar ik de eerste ronde in mijn ritme probeerde te komen. In het midden van de 2de ronde passeerde Dieter Hauwaerts me (begin juli werkte hij nog in 9u09 de Ironman Klagenfurt af, respect!). De rest van de 180km legden we samen af. De laatste 60km kwamen er nog een aantal van de halve triatlon aansluiten. Deze namen de regels van het niet-stayeren niet al te nauw, met als gevolg een aantal scheldpartijen... ik kan me toch verdomme nooit inhouden - wat een een kerel van de club in Kortrijk dan weer inspireerde met de volgende woorden - 'ak u vaste eb sloak op uw muyle', woorden die hij herhaalde bij het kruisen in het lopen :-). Het fietsen resulteerde in een tijd van 4u55 (36,5km/u) - op 20min van Dave Vanhove en 7de plaats - zeer tevreden stapte ik dan ook van de fiets af. Ik had geen echt moeilijke momenten gekend en zeer veel gegeten en gedronken (bijna 1l per 50min.) In de wisselzone een plaspauze gehouden, blijkbaar toch een literke te veel gedronken, want ik heb daar waarschijnlijk 2min gestaan.
De eerst km gingen aan 4:10-4:15/km zonder forceren, maar na 7km voelde ik me echt niet goed, miljaar zo vroeg, maar ik kwam er al snel weer door, blijven eten en drinken en niet te veel nadenken maar concentreren op die benen. Ik haalde in op de eerste lopers en liep ongeveer even snel als Wim De Doncker en Dieter Hauwaerts die voor me liepen en Dirk Baelus die achter me liep. De eerste 21km liep ik een tijd van 1u31, de wedstrijd moest dan eigenlijk nog echt beginnen. Dave Van Hove en Wim De Doncker stapten uit de wedstrijd metblessures, aan kop liep dan Marc Pollet gevolgd door Dirk Baelus die me ondertussen was voorbij gelopen (aanpikken was geen optie op dat moment), op de 3de plaats nog steeds Dieter Hauwaerts en ik als 4de, alles binnen de 2 minuten. En de supporters maar roepen, 'ze zitten kapot', en ikke maar denken 'ik ook'. 'Blijven eten en drinken' was de belangrijkste opdracht. De laatst 10km was beslissend. Ik kon weer ietske beginnen versnellen en liep Dieter voorbij (sorry man), ik liep 3de, de eerste 2 liepen op anderhalve minuut. Ik bleef proberen mijn tempo te verhogen en zag op 3km van het einde Marc lopen, hup tempo optrekken (tot 15km/u - dat deed pijn) en op 1km van het einde - in het centrum van Neerpelt tussen alle supporters - snelde ik Marc voorbij, dat was kicken! Als 2de liep ik enorm voldaan over de meet in een tijd van 9:08, marathontijd van 3u11. Een dikke proficiat aan Dirk Baelus, je overwinning is dik verdiend! Een serieuze pluim ook voor Mario en zijn team voor de schitterende organisatie!

Merci Phietje voor alle goede zorgen voor, tijdens en na wedstrijd!

Veel dank aan alle supporters om af te komen tot in Neerpelt, ook dank voor alle smsen en berichtjes!
Volgende jaar wordt het de Ironman in Nice.

Ik wil nog een aantal misverstanden de wereld uit helpen. Voor een volledige moet je voldoende en vooral regelmatig trainen maar dit is eigenlijk haalbaar voor heel wat mensen met wat sportieve aanleg. Mijn langste rit dit jaar voor de wedstrijd was 150km, mijn langste duurloop 28km, deze winter heb ik voor maart geen duurloop gedaan langer dan 15km... meer is niet nodig en zou zelfs het tegenovergestelde effect hebben.
Ik heb de wedstrijd gedaan met een koerskader met een stuurtje opgemonteerd en deftige wielen. Een aerodynamisch tijdritmachine met vol wiel zou me, denk ik, niet veel voordeel opgeleverd hebben gezien ik tijdens de wedstrijd gedurende 95% van de tijd minder dan 40km/u reed.
Er stond ook een gewone helm op mijn hoofd en geen tijdrithelm en nog belangrijker ik had geen compressiekousen aan :-), lees hier een mooi artikeltje over attributen in de triathlon.
Wat me dus wel veel voordeel heeft opgeleverd is een zeer goede coach, dank aan Wim Van De Wielle!

Groeten,

Karl